درسال 2010، به این موضوع با نگاهی جمعیت شناسانه پرداخته و به این نتیجه رسیدهاند که جامعه عشایری ایران بدلایلی مانند اجرای سیاست اسکان عشایر در دوره رضاشاه، اجرای طرح ملی کردن مراتع، گسترش زمینهای کشاورزی در مراتع، ادامه تحصیل فرزندان عشایر و راحت طلبی برخی ازخانوادهها، درحال حذف شدن از عرصه زندگی اقتصادی و اجتماعی ایران می باشد. بخشنده نصرت (1370) درمقالهای باعنوان «برنامه ریزی توسعه زندگی عشایر از دیدگاه فضایی» که در مجموعه مقالات سمیناراستراتژی توسعه زندگی عشایربه چاپ رسیده به طرح دیدگاههایی درباره لزوم تداوم زندگی عشایری درکشور پرداخته و از ادامه این شیوه معیشت با ذکر دلایلی مانند استفاده بهینه ازمراتع و جلوگیری ازمشکلات مناطق شهری و روستایی دفاع نموده است.

زندگی به شیوه عشایری همراه با کوچ، یکی از روشهای زندگی اجتماعی و شیوههای معیشت است که با پشت سرگذاشتن دوران فراز و فرودهای تاریخی تا به امروز ادامه پیدا کرده است. شیوه زیست عشایری یک روش کهنه است که دوران آن سپری شده است. همزیستی و تعامل با محیط زیست وکوشش مداوم، انطباق وسازگاری این شیوه زندگی با شرایط و مقتضیات اقلیمی- جغرافیایی هر منطقه باعث شده است که شکل زندگی و معیشت نظام کوچ واستقرار و بهره برداری ازمنابع محیطی در بین گروههای عشایری اشکال مختلفی به خود بگیرد.